จากเขาใหญ่ถึง ท่างอย

08 พฤษภาคม 2552

เมื่อวานลางานครึ่งวันบ่าย ขี้เกียจทำงาน ออกไปถ่ายรูปกับคุณกฤตยชญ์ ที่ เขาใหญ่ ไม่ได้บอกน้องลี ล่วงหน้า
เธองอน และโกรธมาก ผมรู้สึกผิด ไม่อยากไปเลยคิดระหว่างรอรถมารับ

กฤตยชญ์มารับทีบ้าน มีเด็กๆผู้ชาย (ไม่เด็กแล้วละ วัยรุ่น) ไปด้วย 5 คน ขับรถปิคอัพไปถึงเขาใหญ่ บ่ายสองได้มั้ง แวะไปบ่อน้ำผุด ถ่ายรูปมาได้รูปเดียว อารมณ์ขุ่นมากไม่แฮปปี้เลย

หลังจากนั้นก็ขึ้นไปน้ำตกเหวสุวัต ตอนนั้นมีคนบ้างพอสมควร เดินลงไป ต้องยอมรับเลยสังขารบอกว่า "กูจะไม่ไหวแล้วนะมึงมาทำอะไรเนี่ย" ลงไปข้างล่างตรวน้ำตก
ก็ต้องนั่งพักสังขาร ผ่อนคลายชั่วขณะ ไอ้ก้อยเนื้อที่มันเต้นจังหวะแร็ปอยู่ข้างในหน้าอกค่อยสงบลงได้หน่อยหนึ่ง แต่ก็ยังรู้สึกว่าขามันเบาๆ มันยังไม่อยากขยับเท่าไร
ต้องบอกมันว่า "เฮ้ย ! ขาเอ๋ย ถ้ามึงไม่ขยับแล้วกรูจะไปไงครับ"
พอลงมาได้ก็จัดแจงมองหาที่ทางเพื่อหาที่ตั้งกล้อง ส่วนพวกเด็กๆ กับไอ้กฤตยชญ์ ก็ไปโน้นแล้ว ลอกคราบลงเล่นน้ำ นึกถึงตัวเองตอนเด็กๆเลย ถ้าเจอออย่างนี้
รับรองต้องได้โดดน้ำเล่นจนปากเขียวแน่

ตรงนี้ได้ถ่ายรูปไปบ้างแต่ไม่เยอะมุมมันซ้ำๆ กัน และวันนั้นตรงนี้มีกลุ่มช่างภาพมาถ่ายรูปกันด้วย มีนางแบบคนไทยแต่งเป็นชุดเจ้าสาวสีขาว และนายแบบฝรั่ง
แต่งเป็นจ้าวบ่าว ก๊วนนี้มากันก่อนถ่ายรูปกันอยู่แล้ว เดินลงมาก็เจอเลย เขาใจว่ามาถ่ายแฟชั่นหรือโฆษณา แต่กฤตยชญ์บอกว่าน่าจะถ่ายแต่งงานจริงๆ อืม... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องยอมรับ ว่าแน่ลงทุมมาถ่ายรูปแต่งงานที่น้ำตกเหงสุวัต เขาใหญ่

อยู่ตรงนี้ประมาณครึ่งชั่งโมง ก็กลับ ขาขึ้นกลับที่จอดรถ โอย...ต้องบอกว่านี่แหละ ของจริง ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนลงมาหัวใจยังเต้นจังหวะแร็ปเลย บอกกับตัวเองว่า ลงมาได้ก็ต้องขึ้นไหว ขาขึ้น ต้องหยุดพัก 3 ครั้งไม่หยุดพัก มีหวัง ได้ไปเกิดใหม่แน่

มาถึงที่จอดรถ ต้องนั่งทำสมาธิปล่อยให้ใจ และกายหยาบรับรู้ถึงความทุกข์ซะให้เพียงพอ พอหายเหนื่อยก็ไปกัน
จุดหมายต่อไปคือ ท่างอย กะว่าจะไปถึงที่ท่างอยประมาณแสงทไวไลท์ แต่ที่ไหนได้ ถูกทัศนียภาพอันเย้ายวนของทุ่งหญ้าข้างทางตรงหนองผักชี เชื้อเชิญให้ลงไป กดชัตเตอร์ แชะ แชะ แชะ แชะ กดซะให้พอ

หลังจากนั้นก็บึงรถไป ที่ท่างอย ถึงท่างอย ก็ปาไปหกโมงกว่า แสงทไวไลท์ แทบไม่เหลือ ฝนที่เพิ่งหยุดตกไปก่อนหน้า ทำซะท่างอย หงอยเหงา
ถึงตรงนี้เหมือนรู้ว่าแสงจะหมดเดี๋ยวอดรับประทาน พอลงจากรถได้ ก็หิ้วขาตั้งกับกล้อง ลงไปได้ก็ กด กด กด กด กด จนแสงหมด ก็ขึ้นรถกลับกัน ลาก่อนท่างอย

จบก่อนท่างอยวันหงอยเหงา

ด้วยรัก

นิโรจน์ ศรีประสิทธิ์